Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ [ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ]


Τὸ πρωτότυπο κείμενο μὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση τοῦ θεολόγου Εὐαγγέλου Γ. Καρακοβούνη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, οἱ τόσο δημοφιλεῖς «Χαιρετισμοὶ» στὴν Παναγία, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ ὑμνογραφικὰ κείμενα τῆς βυζαντινῆς περιόδου, συνδεδεμένος ὄχι μόνο μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ (λατρευτικὴ) ζωή, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐθνικὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναγνώρισε στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τὴν «Ὑπέρμαχο στρατηγό», τὴ σκέπη καὶ τὴν προστασία του.

Ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ σήμερα, συμψάλλεται μὲ τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο τμηματικὰ τὴν Παρασκευὴ τὸ ἑσπέρας τῶν πρώτων τεσσάρων ἑβδομάδων τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καὶ ὁλόκληρη τὴν Παρασκευὴ τῆς πέμπτης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν.

Εὐελπιστοῦμε πὼς μὲ τὴν παράλληλη παράθεση τοῦ κειμένου καὶ τῆς μεταφράσεως στὴ νεοελληνική, ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου θὰ γίνει περισσότερο προσιτὴ στοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς.

Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ Β´ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Ἀναγινώσκεται τὸ Μικρὸν Ἀπόδειπνον (σελ. 6). Μετὰ τὸ «Ἄξιόν ἐστιν» ψάλλεται ὑπὸ τῶν Χορῶν ὁ Κανὼν τῆς Θεοτόκου (σελ. 28) καὶ τὸ Κοντάκιον· «Τῇ Ὑπερμάχῳ» ἀργῶς (σελ. 54) μεθ᾿ ὃ ἀπαγγέλλεται ἐμμελῶς ὑπὸ τοῦ Ἱερέως ἡ Β´ Στάσις τῶν «Χαιρετισμῶν».

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

ΑΣ ΝΗΣΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ Μ.Μ.Ε. ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ

Οι ακολουθίες της Μεγ.Σαρακοστής μας εισάγουν σε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, βοηθώντας μας να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας και να κατευθύνουμε τη σκέψη μας στο Θεό. Αυτή την πνευματική κατάσταση πρέπει να προσπαθήσουμε να την διατηρήσουμε και όταν εγκαταλείψουμε τον ναό.

Ο κύριως εχθρός αυτής της προσπάθειας είναι τα Μ.Μ.Ε. κυρίως η τηλεόραση,η οποία έχει γίνει ένα πραγματικό είδωλο των σπιτιών όπου τα μέλη της οικογένειας θυσιάζουν τον χρόνο τους και την προσοχή τους. Σκορπίζει τον νου και μας αποσπά από την προσευχή την οποία προσφέρουμε στο Θεό μεταξύ χασμουρητών και τον νου σκορπισμένο Νηστεύεις; Κλείσε την τηλεόραση, μείωσε το ‘’σερφάρισμα’’ στο διαδίκτυο μελέτησε ένα βιβλίο.

Νηστεύεις; Όταν οδηγείς, δεν χρειάζεται να ακούς με τίς ώρες ραδιόφωνο. Προσευχήσου λίγες στιγμές. Νηστεύεις; “Αφησε στην άκρη τις εφημερίδες με τα ένθετα καί τα περιοδικά, καί αποφάσισε - επιτέλους - να συζητήσεις με τους ανθρώπους πού αγαπάς καί μοιράζεσαι την ϊδια στέγη.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το βιβλίο ”Μεγ. Σαρακοστή”του Σμέμαν.:
‘‘Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατο να μοιράσουμε τη ζωή μας ανάμεσα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής καί στο τελευταίο σήριαλ. Αυτά τα δυο βιώματα είναι ασυμβίβαστα καί το ένα, σίγουρα, θα σκοτώσει το άλλο. Και είναι πολύ πιθανό, εκτός αν γίνεται μια έντονη προσπάθεια, ότι το τελευταίο σήριαλ έχει πολύ μεγαλύτερες ελπίδες σε βάρος της «χαρμολύπης» — παρά το αντίθετο. Μια πρώτη «συνήθεια» πού προτείνεται είναι να μειωθεί δραστικά ή παρακολούθηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στην περίοδο της σαρακοστής. Δεν τολμούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μία «γενική» νηστεία, αλλά μόνο η «ασκητική» ή όποια, όπως ξέρουμε, σημαίνει, πρώτα άπ’ όλα αλλαγή τροφής και μείωση της. φυσικά τίποτε το κακό δεν υπάρχει, λόγου χάρη, στο να συνεχίσει κανείς να παρακολουθεί στο ραδιόφωνο καί στην τηλεόραση ειδήσεις, εκλεκτές σειρές, ενδιαφέροντα καί πνευματικά ή διανοητικά εμπλουτισμένα προγράμματα.

Εκείνο πού πρέπει να σταματήσει στην διάρκεια της Σαρακοστής είναι ή πλήρης «παράδοση» στην τηλεόραση — ή μετατροπή δηλαδή του ανθρώπου σε «λάχανο» πάνω σε μια πολυθρόνα κολλημένο στην οθόνη πού παθητικά δέχεται ό,τι βγαίνει άπ’ αυτή.

“Οταν ήμουνα παιδί (ήταν τότε ή προ-τηλεοπτική εποχή) ή μητέρα μου συνήθιζε να
κλειδώνει το πιάνο την πρώτη, την τετάρτη καί την έβδομη εβδομάδα της Σαρακοστής. Αυτή ή ανάμνηση είναι μέσα μου ζωηρότερη από τις μακρινές ακολουθίες της Σαρακοστής καί ακόμα καί σήμερα όταν παίζει το ραδιόφωνο αυτές τις μέρες με ταράζει σχεδόν όσο καί μια βλαστήμια. Αναφέρω αυτή την προσωπική μου ανάμνηση μόνο σαν μια διευκρίνηση της επίδρασης πού μπορούν να έχουν μερικές εξωτερικές ενέργειες στην ψυχή ενός παιδιού. Καί αυτό πού κρύβεται εδώ δεν είναι ένα απλό απομονωμένο έθιμο ή ένας κανόνας αλλά είναι μια εμπειρία της Σαρακοστής σαν μιας ειδικής χρονικής περιόδου, σαν κάποιου πράγματος πού είναι παρόν όλο το χρόνο καί πού δεν πρέπει να χαθεί, να ακρωτηριαστεί, να καταστραφεί. Εδώ ακόμα, όσον άφορα τη νηστεία, μια απλή απουσία ή αποχή από την τροφή δεν είναι επαρκής, πρέπει να έχει το θετικό της συμπλήρωμα.

Ή σιωπή πού δημιουργεί ή απουσία του θορύβου του κόσμου, των θορύβων πού παράγονται από τα μέσα της μαζικής επικοινωνίας, πρέπει να γεμίσει με θετικό περιεχόμενο. “Αν ή προσευχή είναι ή τροφή για τις ψυχές μας, τροφή, επίσης, θέλει καί το μυαλό μας, γιατί ακριβώς αυτό το διανοητικό μέρος του άνθρωπου είναι πού καταστρέφεται σήμερα από το ασταμάτητο σφυροκόπημα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, των εφημερίδων, των εικονογραφημένων εκδόσεων κλπ. Αυτό, λοιπόν, πού προτείνουμε, παράλληλα με την πνευματική προσπάθεια, είναι μια διανοητική, θα λέγαμε, προσπάθεια. Πόσα, αλήθεια, αριστουργήματα, πόσους υπέροχους καρπούς της ανθρώπινης σκέψης, της φαντασίας και της δημιουργικότητας αρνούμαστε στη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί μας είναι πολύ πιο άνετο, γυρίζοντας στο σπίτι από τη δουλειά παραδομένοι στη σωματική καί διανοητική κόπωση, να πιέσουμε το κουμπί της τηλεόρασης ή να βυθιστούμε στο τέλειο κενό ενός εικονογραφημένου περιοδικού.

Άλλα πώς φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαμε να προγραμματίσουμε την περίοδο της Σαρακοστής; Ίσως να κάνουμε έναν κατάλογο βιβλίων για διάβασμα; φυσικά δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά τα βιβλία να είναι οπωσδήποτε θρησκευτικά, δεν μπορούν όλοι να γίνουν θεολόγοι. “Όμως υπάρχει πολλή «Θεολογία» κρυμμένη σε μερικά λογοτεχνικά αριστουργήματα καί καθετί πού πλουτίζει τη νοημοσύνη μας, κάθε καρπός της αληθινής ανθρώπινης δημιουργίας είναι ευλογημένος από την Εκκλησία καί, όταν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, αποκτάει πνευματική αξία.”

Πηγή:http://proskynitis.blogspot.com/2010/02/blog-post_481.html

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Συγκλονίστηκα πραγματικά από την ανάγνωση άρθρου του κ. Ιωάννη Τάτση στην ιστοσελίδα “Θρησκευτικά”. Παραθέτει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πληροφορία αναφορικά με την προσπάθεια των κυβερνώντων και των συνοδοιπόρων τους να αποχρωματίσουν το μάθημα των θρησκευτικών από τον ορθόδοξο χαρακτήρα του και να το μετατρέψουν σε θρησκειολογικό μάθημα με πολιτιστικό και συγκρητιστικό περιεχόμενο.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
_________________
Γράφει χαρακτηριστικά: “Οι περισσότεροι θεολόγοι των σχολείων ζητούμε τη διατήρηση του ορθόδοξου, χριστιανικού, πατερικού χαρακτήρα του θρησκευτικού μαθήματος από το οποίο, εφόσον το επιθυμούν, θα μπορούν να απαλλαγούν αλλόθρησκοι και ετερόδοξοι μαθητές.
Ωστόσο μικρή ομάδα θεολόγων προτείνει ένα μάθημα που θα «ανοιχτεί» τόσο πολύ στις άλλες θρησκείες και τις αιρετικές ομολογίες ώστε να γίνει υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως θρησκεύματος.
Το κύριο επιχείρημά τους είναι ότι η σύνθεση του ελληνικού σχολείου έχει αλλάξει, σε αυτό φοιτούν πολλοί αλλοδαποί μαθητές και άρα το θρησκευτικό μάθημα πρέπει να πάψει να είναι αποκλειστικά ορθόδοξο χριστιανικό.
Είναι όμως οι αλλοδαποί μαθητές αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι; Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων προέρχεται από τη γειτονική Αλβανία. Η πλειονότητα μάλιστα των μαθητών αυτών είναι παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως γνωστόν, λόγω του αθεϊστικού καθεστώτος της κομμουνιστικής Αλβανίας οι περισσότεροι Αλβανοί είχαν γίνει πλήρως αδιάφοροι προς κάθε θρήσκευμα. Έτσι στην πλειονότητά τους οι Αλβανοί έχασαν τις θρησκευτικές τους ρίζες είτε τις χριστιανικές είτε τις μουσουλμανικές. Με τον ερχομό τους στην Ελλάδα οι περισσότεροι δέχτηκαν ως πίστη και θρησκεία τους το Χριστιανισμό, βαπτίστηκαν και πολλοί που δεν το έπραξαν ακόμη σχεδιάζουν να βαπτιστούν. Ελάχιστοι Αλβανοί, από αυτούς που σήμερα ζούνε στην Ελλάδα, είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Έτσι η πλειονότητα των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων, οι εξ Αλβανίας προερχόμενοι, είναι μεν αλλοδαποί, όχι όμως και αλλόθρησκοι.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Κατάκριση Η μεγάλη αδικία. Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης

Κατάκριση
Η μεγάλη αδικία Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης


Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου "Λόγοι" τ। Ε΄ "Πάθη και Αρετές"। Ι। Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης।
«Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων। Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον»।

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε»

Η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία
Γέροντα, εύκολα κρίνω και κατακρίνω।
- Η κρίση που έχεις, είναι φυσικά, χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά την εκμεταλλεύεται το ταγκαλάκι και σε κάνει να κατακρίνεις και να αμαρτάνεις. Γι’ αυτό, μέχρι να εξαγνισθεί η κρίση σου και να έρθει ο θείος φωτισμός, να μη την εμπιστεύεσαι. Όταν κανείς ασχολείται με τους άλλους και τους κρίνη, ενώ ακόμα δεν έχει εξαγνισθή η κρίση του, πέφτει συνέχεια στην κατάκριση.
- Και πώς, Γέροντα, θα εξαγνισθεί η κρίση μου;
- Πρέπει να την λαμπικάρεις. Μπορεί να έχεις καλή διάθεση και μια δύναμη μέσα σου, αλλά πιστεύεις ότι κρίνεις πάντοτε σωστά. Η κρίση σου είναι όμως είναι ανθρώπινη, κοσμική. Προσπάθησε να απαλλαγείς από το ανθρώπινο στοιχείο, να αποκτήσεις ανιδιοτέλεια, για να έρθει ο θείος φωτισμός και να γίνει η κρίση σου πνευματική, θεϊκή. Τότε η κρίση σου θα είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την λογική την ανθρώπινη.
Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.
Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Πριν από χρόνια σε ένα μοναστήρι στο Άγον Όρος ήταν ένας πολύ ευλαβής διάκος, Κάποτε όμως φόρεσε ρούχα κοσμικά και γύρισε στη πατρίδα του. Τότε πολλοί Πατέρες είπαν διάφορα εναντίον του. Αλλά τι είχε γίνει; Κάποιος του είχε γράψει ότι οι αδελφές του ήταν ακόμα ατακτοποίητες και, επειδή φοβήθηκε μήπως παραστρατήσουν, πήγε να τις βοηθήση. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και ζούσε πιο καλογερικά από ό,τι προηγουμένως. Μόλις τακτοποίησε τις αδελφές του, άφησε τη δουλειά του και πήγε πάλι σε μοναστήρι, για να μείνει. Ο ηγούμενος, όταν είδε ότι τα ήξερε όλα, τυπικό, διακονήματα κ.λ.π., τον ρώτησε πού τα ήξερε και εκείνος άνοιξε τη καρδιά του και του τα είπε όλα. Τότε ο ηγούμενος ενημέρωσε τον επίσκοπο και εκείνος τον χειροτόνησε αμέσως ιερέα. Μετά πήγε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και εκεί ζούσε πολύ πνευματική ζωή, πολλή άσκηση. Έφθασε σε άγια κατάσταση και βοήθησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους. Μερικοί που δεν ξέρουν τι απέγινε μπορεί ακόμη να τον κατακρίνουν.
Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία
.

Πώς φθάνουμε στην κατάκριση


- Γέροντα, γιατί πέφτω συχνά στην κατάκριση;
- Επειδή ασχολείσαι πολύ με τους άλλους. Περιεργάζεσαι τις αδελφές και θέλεις από περιέργεια να μαθαίνεις τι κάνει η μια, τι κάνει η άλλη. Έτσι μαζεύεις υλικό, για να έχει το ταγκαλάκι να εργάζεται και να σε ρίχνει στη κατάκριση.
- Γιατί, Γέροντα, ενώ πρώτα δεν έβλεπα τα ελαττώματα των άλλων, τώρα τα βλέπω και κατακρίνω;
- Τώρα βλέπεις τα ελαττώματα των άλλων, γιατί δεν βλέπεις τα δικά σου.
- Από πού προέρχονται, Γέροντα, οι λογισμοί κατακρίσεως;
- Από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας- δηλαδή από την υπερηφάνεια- και από την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.
- Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;
- Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.
- Μερικές φορές, Γέροντα, με στεναχωρεί η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι και την κατακρίνω.
- Πού ξέρεις εσύ με πόσα ταγκαλάκια πολεμάει εκείνη την ώρα η αδελφή; Μπορεί να τη πολεμούσαν πενήντα δαίμονες, για να την ρίξουν, ώστε να σε κάνουν να πεις: «Ά, τέτοια είναι». Ύστερα, όταν δουν ότι την κατέκρινες, θα έρθουν πεντακόσιοι δαίμονες να την ρίξουν πάλι μπροστά σου, για να την κατακρίνεις ακόμα περισσότερο. Μπορεί λ.χ. να της πεις: «Αδελφή, μη βάζεις αυτό το πράγμα εκεί, εδώ είναι η θέση του». Την άλλη μέρα θα την κάνει το ταγκαλάκι να ξεχάσει τι της είπες και να το βάλει πάλι στην ίδια θέση. Θα κάνει και καμιά άλλη αταξία και θα λες με το λογισμό σου: «Μα χθες της είπα να προσέξει και σήμερα το έβαλε πάλι εκεί! Έκανε κι άλλη αταξία!». Οπότε την κατακρίνεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς και να μη μιλήσεις. «Αδελφή, της λες, δεν σου είπα να μην το βάλεις εκεί; Αυτό είναι ακαταστασία. Με έχει σκανδαλίσει η συμπεριφορά σου!». Αυτό ήταν! Ο διάβολος έκανε την δουλειά του. Σε έβαλε να την κατακρίνεις, αλλά και να ψυχρανθείς μαζί της. Και εκείνη, επειδή δεν ξέρει ότι εσύ ήσουν η αιτία για την απροσεξία της, θα νοιώθει τύψεις που σε σκανδάλισε και θα πέσει σε λύπη. Βλέπετε με τι πονηριά εργάζεται το ταγκαλάκι κι εμείς το ακούμε;
Γι’ αυτό προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα ταγκαλάκια που, ενώ ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και , αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ο πονηρός δηλαδή παρακινεί τους ανθρώπους να κάνουν παραξενιές και αταξίες, και ο ίδιος πάλι βάζει λογισμούς άλλους ανθρώπους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν, και έτσι νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και κάνουν αταξίες, αισθάνονται μετά την ενοχή τους και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010



Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας



(Ανακατεύθυνση από: Αγιος Χαραλαμπος Ο Ιερομαρτυρας (85 - 198)*)


Άγιος που εορτάζει στις: 10/02/2010


Κατηξιώθης, Χαράλαμπες, ἐκ ξίφους,Καὶ λαμπρότητος καὶ χαρᾶς τῶν Μαρτύρων.Τῇ δεκάτῃ Χαράλαμπες, ἐὸν ἐτμήθης ἀπὸ λαιμόν.
Βιογραφία
Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193 - 211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα. Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό.Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών.Τμήματα της τιμίας κάρας αυτού φυλάσσονται στη ιερά μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως Θεσπιών της Βοιωτίας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’ . Ἐπεφάνης σήμερον.Ὡς φωστήρ ἀνέτειλας ἐκ τῆς ἑῴας, καί πιστούς ἐφώτισας, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, Ἱερομάρτυς Χαράλαμπες· ὅθεν τιμῶμεν τὴν θείαν σου ἄθλησιν.
Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’ . Ἐπεφάνης σήμερον.Θησαυρὸν πολύτιμον ἡ Ἐκκλησία, τὴν σὴν κάραν κέκτηται, Ἱερομάρτυς Ἀθλητά, τροπαιοφόρε Χαράλαμπε, διὸ καὶ χαίρει τὸν Κτίστην δοξάζουσα.
Ανάλυση ονόματος*
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ: (χαρά + λάμπω) = αυτός που λάμπει από χαρά.